ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရင္ခြင့္(၁၀)

      ႏွာသီးအတြင္းမွာဘာေတြရွိသလဲ။


ဝိရိယစိုက္ျပီး တရားမွတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းက တခါမွ မမွတ္ထူးေသးတဲ့ လူုေတြအတြက္ ဝင္
ေလ ထြက္ေလတို႔ကို ဝင္ထြက္သြားလာေနတဲ့အတိုင္း မွတ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကာလာတာ
ႏွင့္ အမွ် စိတ္မွာ ထိန မိဒၵေတြျဖစ္ျပီး ထိုင္းမႈိင္းသြားတတ္ပါတယ္၊ဝိရိယနဲ့ မွတ္တဲ့ခါက်ေတာ့
အဲဒီ ကိေလသာေတြ မလာေတာ့ဘူး အျမဲအမွတ္ရေနတယ္ ၊ဒါေၾကာင့္ ဝိရိယ စိုက္ရတာပါ ၊
ဒီလို ဝိရိယ စိုက္ရတာကို လယ္တီ ဆရာေတာ္ၾကီးက “ရွဴသြင္း+ရွဴထုတ္အမႈလုပ္”ဆုိိျပီး အမႈ
တစ္ခုအျဖစ္လုပ္ဖို႔ သတိေပးခဲ့ပါတယ္ ။
ဝင္ေလ ထြက္ေလကို မွတ္တဲ့အခါ ပထဝီ-အာေပါ-ဝါေယာ-ေတေဇာ ဓာတ္ၾကီး ၄ပါးထဲက “ဝါ
ေယာ”ဓာတ္ ပထဝီ ကာယပါ၊ ဝင္ေလ ထြက္ေလတို႔ကို အာရံုစိုက္ ရႈ႔႕ မွတ္ေနေတာ့ စိတ္ဟာ
တျခားေနရာကိုမေရာက္ေတာ့ ဘူး ၊ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ျငိမ္သက္လာတယ္ ၊တည္ျမဲးလာ
တယ္ ၊တကယ္လို႔မိမိ၏စိတ္က တျခားေနရာကို ကူးသြားတယ္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္လည္း
ျပန္ျပီးစု၊ ႏွာသီးဝမွာ ျပန္ထား ၊ခႏၶ¨ာကိုယ္ၾကီးက နာလာ ကိုက္လာ၊ခဲလာရင္လည္း ကၠရိယာပုတ္
ကို ျပင္ထိုင္လို႔ရပါတယ္ ။
စိတ္ကိုေတာ့ မလြင့္ေစနဲ့ေပါ့ ၊အေရးၾကီးတာက ဝင္ေလကိုဝင္ေလဟုသိ၊ထြက္ေလကိုထြက္
ေလဟုသိေနဖို႔သာအဓိကပါ၊ဒါက သၼာဓိ ရွာေဖြတဲ့ေနရာမွာ ပထမဆံုးလုပ္ရမဲ့အခ်က္ပါ၊ပထမ
အဆင့္ေပါ့၊ တခ်က္မွမလြတ္ေစဘဲ ရႈ႕မွတ္ေနသူ၏ စိတ္ကို ကိေလသာက သိပ္လာျပီးမကပ္
ေတာ့ဘူး ၊ဒီအဆင့္ကို“ပရိကမၼ” သၼာဓိ လို႔ေခၚပါတယ္ ။
ဒုတိယအခ်က္ ဒုတိယအဆင့္ကေတာ့ ဝင္ေလထိတဲ့ေနရာ၊ထြက္ေလထိတဲ့ေနရာတို႔ကိုသိေန
ရမယ္ ၊ဝင္ေလက ဘယ္ေနရာကိုထိသြားသလဲ၊ ထြက္ေလက ဘယ္ေနရာကိုထိသြားသလဲေပါ့
ႏွာသီး၏ အတြင္းမွာ ေလထိနိုင္တဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ၊အတြင္းသားနံရံ၊ေမႊးညွင္းပင္ ၊ႏွားသီးရဲ့
အဆံုး အာေစာင့္ အဲဒီေနရာမ်ားကို ထိသြားတတ္ပါတယ္ ၊ထိတဲ့အခါ ဘယ္လိုေတြ႔သလဲဆို
တာလဲသိေနရမယ္ ၊ဥပမာ ယားတဲ့သေဘာ၊နာတဲ့သေဘာ၊ရြရြသေဘာ၊က်ဥ္တဲ့သေဘာမ်ားလဲ
ေတြ႔တတ္ပါတယ္ ။ေလ ေနာက္ကိုလိုက္ျပီး မွတ္ေနစရာေတာ့ မလိုဘူး၊ ထိ တဲ့ေနရာကိုသိေန
ဖို႔ပါ ။လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက“ဝင္ေလထိ+ထြက္ေလထိ ထိတိုင္းထိတိုင္းသိ”လို႔သ
တိေပးခဲ့ပါတယ္၊ဒါလဲ ပရိကမၼသၼာဓိပါ ။
တတိယ အခ်က္ တတိယအဆင့္မွာေတာ့ သာမန္သိရံုနဲ့မရေတာ့ဘူး ၊ရုပ္ နာမ္ခြဲသိရမယ္ ၊
ဝင္ေလ ထြက္ေလကို ရုပ္ နာမ္ ခြဲရမယ္ ၊ခြဲပံုကို ေသခ်ာမွတ္ပါ ၊ဝင္ေလ၊ထြက္ေလ ဆိုတာ
ရုပ္ ၊ဝါေယာဓာတ္၊ ရွဴသြင္းခ်င္တာက စိတ္ နာမ္တရား ၊ရွဴသြင္းျပီးတဲ့အခါ ျပန္ျပီး မႈတ္ထုတ္
ခ်င္တာက စိတ္ နာမ္တရား ၊ထြက္လာတာက ေလရုပ္တရား ၊ဝင္လာတဲ့ေလကရုပ္တရား ၊
ဝင္လာတာကိုသိတာက နာမ္တရား၊ ဝင္ေလကတေနရာရာကိုထိတဲ့အခါ ထိတာကိုသိတာက
နာမ္တရား၊ ထိတာက ရုပ္တရား။


ဒီႏွာသီးဝကေန အားလံုးကို ရုပ္ နာမ္ခြဲၾကည့္လို႔ရပါတယ္ ၊ဥပမာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတဲ့
ေနရာက ျပန္ထတဲ့အခါလည္း၊ ထိုုင္ခ်င္တာက နာမ္၊ ထိုင္လိုက္တာက ရုပ္၊ထခ်င္တာက နာမ္ ၊
ထလိုက္တာက ရုပ္ ၊သြားခ်င္တာက နာမ္ ၊သြားတာက ရုပ္၊ေျပာခ်င္တာက နာမ္ ၊ေျပာတာက
ရုပ္ ၊စားခ်င္တာကနာမ္ ၊တကယ္စားတာက ရုပ္ ၊အိပ္ခ်င္တာကနာမ္၊ အိပ္တာကရုပ္၊အိပ္ယာ
ကျပန္ထခ်င္တာကနာမ္ ၊ထလာတာကရုပ္ ၊ဒါေတြ အကုန္ ရုပ္-နာမ္ေတြပဲလို႔ သိလိုက္ရင္“ငါ
ဆိုတဲ့ အတၱ”အရွိန္ဝါေလွ်ာ့လာတယ္ ။
အစြဲေတြလဲ ေလွ်ာ့လာတယ္ ၊အစြဲဆိုတာ “သကၠာယ”ပါ ၊ငါ သူပုဂ¾ဳလ္သတၱဝါ ေယာက္က်ား မိန္မ၊ငါ့တိုင္းျပည္ ငါ့လူမ်ိဳး ၊ငါ့မ်ိဳးငါ့ေဆြ၊ငါ့သား ငါ့သၼီး ငါ့ေျမး ငါ့ျမစ္ ၊ငါ့ရႊ ငါ့ေငြ ငါ့က်ြဲ ငါ့ႏြား ၊
ငါ့လယ္ ငါ့ကိုင္း ငါ့ေတာင္ ငါ့ယာစသည္ျဖင့္ စြဲယူၾကတာအားလံုးသကၠာယပါ ၊အျပင္ သကၠာ
ယေပါ့ ၊တနည္း အမ်ားနဲ့ ဆိုင္တဲ့ သကၠာယ ၊ကိုယ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ့သာဆိုင္တဲ့
ငါ့ခႏ¨ာ ငါ့အသက္ ငါ့ေခါင္း ငါ့ေျခ ငါ့လက္ ငါေကာင္းတယ္ ငါေတာ္တယ္ ငါတတ္တယ္ ငါျမင့္
တယ္ ငါျမတ္တယ္ ငါသိတယ္ ငါျမင္တယ္ ဆိုုတဲ့ တစ္ကိုယ္ပိုင္ သကၠယေတြကလည္းအမ်ား
ၾကီး ။
ဒါေတြအားလံုးကို ပရမတၳ မ်က္စီနဲ႔ၾကည့္ရင္ တကယ္အဟုတ္မရွိဘူး ၊ပညတ္မ်က္စီနဲ႔ၾကည့္
ေနၾကလို႔သာ တကယ္ထင္၊ အဟုတ္ထင္ျပီး  အထင္ျမင္ေတြမွားေနၾကတာပါ ၊ဒကို “ဒိ႒ိ”လို႔
ေခၚပါတယ္ ၊အမွန္ကို ျမင္နိုင္စြမ္းမရွိတဲ့တရား ၊ျမင္ေကာင္းျမင္ပါလိမည္ သို႔ေသာ္ မျမင္ခ်င္
ေယာင္ေဆာင္ေပးတတ္တဲ့တရား “ဒိ႒ိ”လို႔မွတ္ပါ ၊ဒီေတာ့ သကၠာယႏွင့္ဒိ႒ိ ေပါင္းလိုက္ေတာ့
“သကၠာယဒိ႒ိ”ေပါ့ ၊ဒီသကၠာယဒိ႒ိ၏ နယ္နိမိတ္ကေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္ ၊ငါဆိုတဲ့ အတၱက ဦးစီးျပီး အမွားျမင္ အမွားေတြး အမွားလုပ္တာမွန္သမွ်အားလံုးသကၠာယပါ ၊ဒီလိုလုပ္
တတ္ျခင္းတို႔သည္ ရုပ္ႏွင့္နာမ္ကိုကြဲကြဲျပားျပားမသိနိုင္ေသးသေရြ႔ ဆက္ခါဆက္ခါလုပ္ေနၾက
မည္သာ ။
ရုပ္နာမ္ကိုကြဲျပီး ထိုရုပ္နာမ္တို႔၏ မျမဲမႈ အနိစၥ ၊ဆင္းရဲမႈ ဒုကၡ ၊အစိုးမရမႈ အနတၱတို႔၏ သေဘာ
ကို ထင္ထင္ရွားရွား သိလာျပီဆိုရငေတာ့ ၊္ သကၠာယ၏ အစြဲမ်ားမွာတေျဖးေျဖး ေျပလာေလွ်ာ့
လာတာပါပဲ၊နယ္နိမိတ္သည္လည္း က်ဥ္းလာေတာ့တယ္ ၊သကၠယ အရွိန္ဝါ နည္းလာေလွ်ာ့
လာတာႏွင့္အမွ် စိတ္၏ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ခ်မ္းသာမႈ တည္ျငိမ္မႈတို႔ကိုရလာတာပါပဲ ၊ဒီအခ်နိမွာမိမိကို
မိမိအလြန္ႏွစ္သက္တဲ့  “ပီတိ”ပီတိ(၅)မ်ိဳးျဖစ္လာတတ္တယ္ ၊ပီတိ-၅-မ်ိဳး၏ သေဘာကိုလည္း
ေသခ်ာမွတ္ပါ။---ျငိမ္းခ်မ္းေရးရင္ခြင္---၁၁--သို႔--------အရွင္ ေရဝတ M.A(PHILOSOPHY)